کار واجب تر!

اینجا اومدی چیکار؟

برو رأی بده

...
..
.

بلبل آباد علیا!

به گزارش خبربذاری دهلچی، با انتشار خبر کشف قصبه ای در دویست و نود و سه کیلومتر وشش وجبی کوه قاف که تاکنون موضوع مطالعه استادان پژوهشگر موسیقی نواحی قرار نگرفته، موجی از شعف و امید در میان این استادان جیگرسوخته برخاسته ، جوری که همه موقتا و تا اطلاع ثانوی رقابت ها وکدورت ها را کنار گذاشته، روی سر هم مرتب برف شادی میریزند.

این روستا که بلبل آبادعلیا نام دارد طی عملیات پیچیده ای با همکاری مشترک گردانندگان سایت گوگل و نقشه های موجود در گوگل ارث، تلسکوپ فضایی هابل، ناسا، مرکز موسیقی شناسی کالج سلطنتی لندن، بنیاد پژوهشی کلاغ دم سیاه (طرقه)، مرکز تنظیم خانواده بلبل آباد علیا، ستاد مرکزی توزیع کود دامی و ... در شرایطی شناسایی شد که کَل قربانعلی، نوه دختری کدخدای فقید بلبل آباد شب عید به تهران آمده و برای تامین مخارج نوروزی در خیابان جردن داد میزد: " فرش شوریه". درست همین جا بود که متعلقه یک پژوهشگر نواحی، قربانعلی را برای شستن شش تخته فرش شش در چهار به منزل دعوت کرد. آخر کار و دم غروب که کل قربان از بخت بلند آن روز سر کیف آمده بود، روی لگن فرش شویی ضرب گرفته بود و زده بود زیر آواز که: "ظفر و پونک، جردن و ونک/ فرش میشورُم، با دل خنک/ دامبولی، دامبولی، دامبولی، [...]" و این مقارن بود با بازگشت استاد به منزل. ایشان که آن روز به خاطر ناکامی در توجیه مسؤولان محترم برای دریافت بودجه جهت برگزاری دویست و نود و سومین جشنواره موسیقی امت واحده در " قوس نزولی وجود" گیر افتاده بودند، با شنیدن صدای لگن سر ذوق آمده، به اقلیم ششم صعودی وجود پر زدند و هستی و زمان را در نوردیدند.
جهت بالا بردن فهم دهل خوانان فرهیخته یادآوری میشود که " لگن" سازی است از خانواده ایدیوفون ها( خودصداهای بر کوبه ای و هم کوبه ای). یک مقاله کوچک در یک کتاب کلفت، صفحه ۵۷۱ با معرفی لگن به تشنگان دانش و هنر و معرفت و چیزهای دیگر، ضمن تشریح تمام تکنیک های محیرالعقول لگن نوازی، موتیف {سیاه چنگ چنگ سیاه} را به عنوان استراکچر اصلی اجرای لگن، برای نخستین بار به بشریت ارائه می نماید.
اما مسأله درست همین جا بود که کل قربانعلی با به کارگیری موتیف {چنگ نقطه دار، دولاچنگ، چنگ، چنگ، سیاه} (موتیفی که در افواه به غلط "دامبولی [...]" نامیده می شود) به جای { سیاه چنگ چنگ سیاه} بدعت گذار یک جریان انحرافی در تاریخ درخشان لگن نوازی بوده است. در این لحظه بود که فکر برگزاری همایشی با عنوان "چشم اندازهای لگن: دیروز، امروز، پس فردا" لبخند به لب استاد نشاند.

برای جمع آوری اسناد و شواهد بیشتر، استاد باب یک گفتگوی بی ریای مردم شناسانه را گشود:
اس: عمو این چیزی که می زنی کی یادت داده؟
قر: ننه ام کنار چشمه بلبل آباد که رخت می‌شست، آخر سر رو لگن ضرب می‌گرفت که ... خلاص!
اس: ننه ات هنوزم لگن می زنه؟
قر: نه عامو! یه چند ساله لباسشویی خریده ولی ننه ننه ام میگه ماشین نجسه، رختو میباس فقط تو لگن شست.
استاد در این لحظه که از جرقه فکر تالیف مقاله "مش فاطمه: واپسین فریاد نسل منقرض در بیداد تکنولوژی" گُر گرفته بود دیگر فقط به یک آدرس احتیاج داشت.
اس: حالا این بلبل آباد کجاست؟
قر: سَنَنه! مگه روم به دیفال پژوهشگری؟! یول آبادی‌ها به ما گفتن از این طایفه میون خودتون راه ندین که به خاک سیاه میشونن تون و خودشون پنت هاوس می‌خرن! مم‌جعفر که دی جی ِ آبادی ماست گفته من پای پژوهشگری رو که بیاد بلبل آباد قلم می کنم و نوه صفرعلی که رفته پاریس اتنوموزیکولوژی بخونه سپرده تا من بیام احدی از این نامردمون رو اینجا راه ندین!
در پی قطع امید از شناسایی بلبل آباد از طریق قربانعلی، جلسه اضطراری اتحادیه پژوهشگران موسیقی نواحی از راه استعلام از گوگل ارث و ... سرانجام نشانی دقیق بلبل آباد را به دست آورد، سایر مصوبات این جلسه تا این لحظه از این قرار است:
۱) برگزاری " جشنواره آیینی بانوان لگن نواز" با بودجه ۷۰۰ میلیون تومان
۲) تهیه ۹۵ حلقه دی وی دی تصویری و ۱۸۰۰ سی دی صوتی از اجراهای جشنواره و ۳۵۰۰ جلد دائرةالمعارف لگن و سایر کتب مرجع جهت پر کردن فضاهای خالی انبارهای ناشرین مربوطه.
۳) ارائه این نمونه ها در یک مناظره زنده به نیک ماسون تا بفهمد در اجرای پرکاشن هیچ پخی نیست، برای اعتلای غرور ملی.
۴) ایجاد کارگروه تخصصی برای جستجوی ارتباط میان نقرات لگن‌نوازی و آواهای کیهانی حاصل از بیگ بنگ (مه‌بانگ)
۵) برگزاری مستر کلاس‌های لگن‌نوازی با همکاری خانه موسیقی و فرهنگستان هنر برای احیای شیوه‌های سنتی استفاده از لگن و ادوار و نغمات لگنی و آموزش آن به خشکشویی‌ها و لباسشویی‌های سراسر کشور.
۶) اعزام یک گروه پانزده نفره متشکل از یک لگن‌نواز و چهارده مدیر و کارشناس و سازشناس و قوم موسیقی شناس و برنامه‌ریز به جشنواره آوینیون برای اجرا در کنار رودخانه محل.
۷) برگزاری ورک شاپ با عنوان «اکول صحیح نشستن سر لگن» و آسیب شناسی ناهنجاری‌های محتمل برای نوازنده و ساز در شیوه‌های غلط نشستن سر لگن.

شرق‌شناسی از نوع ساکت!

کیوان ساکت در مصاحبه با همشهری آن لاین:
"من نگاه به تار را فراتر از مرزهای ایران بردم و موسیقی از شرق تا غرب جهان را با این ساز اجرا كردم. از این گذشته تكنیك تار را هم گسترش دادم. تار كه تا قبل از این فقط در دایرۀ محدودی از جغرافیا خودنمایی می‌كرد، به جایی فراتر از مرزهای فرهنگی ایران رفت. استادان بزرگی از درویش‌خان گرفته تا اساتید معاصر توانایی‌های تار را در موسیقی ایرانی به نمایش گذاشته بودند اما من نشان دادم كه با تار می‌توان موسیقی‌های مختلفی را اجرا كرد. سازهای ویلن، فلوت، كلارینت و... لحن‌های متفاوتی دارند و تار هم لهجه خاص خود را دارد و اجرای قطعه‌ای كلاسیك با این ساز آن را شرقی می‌كند. خود غربی‌ها هم این شیوه را بسیار پسندیده‌اند چون قطعات كلاسیك را با سازهای خودشان بسیار شنیده‌اند و این صدا برایشان جدیدتر است. <لینک خبر>

امتحان شرقی سازی

1- کدام یک از روش های زیر آریا های اپرای فلوت سحرآمیز موتزارت را شرقی تر می کند؟
الف) بازخوانی آن ها توسط استاد ساکت
ب) گوش کردن آن ها در ضبط صوت پیکان کار مدل 54
ج) ترجمه و بازخوانی آن به سبک بابا کرم در سوله های بزرگ شرق
د) قرقره آریاهای مزبور، به زور، توسط دسته گروه سرود "از شرق تا غرب" دبستان موسیقی "شِزِم"

2- کدام یک از آثار هنری زیر شرقی است؟
الف) اجرای گوشه بیداد با پیانو توسط استاد هوروویتز
ب) اجرای رنگ "غنی و فقیر" غلامحسین درویش توسط ارکستر سمفونیک برلین
ج) ترجمه دیوان ایرج میرزا به زبان فرانسوی
د) اجرای ترکیش مارش موتزارت توسط استاد ساکت

3- اگر "اجرای قطعه ای کلاسیک با تار آن را شرقی می کند" پس ...
الف) استاد صبا تمام عمر خود را در راستای غربی کردن موسیقی ایران به وسیله ویولن صرف کردند
ب) استاد شجریان تمام عمر خود را صرف مشهدی کردن ردیف آوازی ایران کردند
ج) می توان به استاد ساکت لقب "شرقی‌ گوشتِ برقی" داد
د) اجرای قطعه ای ایرانی با تار آن را شترقی (شرقی تر) می کند

4- اگر مجسمه بودا نشاندهندۀ سکوت خاص شرقی و بودا مظهر آن سکوت باشد پس ...
الف) استاد ساکت که تار می نوازند همان بودا هستند
ب) بودا همان استاد ساکت بود اما چون تار بلد نبود ساکت نشست سرجایش و حرف اضافه نزد
ج) بودا که ساکت بود چون تار نمی زد غربی شد اما ساکت که بودا نبود چون تار می زد شرقی شد
د) بودا بودا بود، ساکت اما ساکت نبود

5- به چه دلیل قرمه سبزی یک غذای شرقی است؟
الف) با تار پخته می شود
ب) برای تهیه آن باید سال ها پای دیگ این و آن تار نواخت
ج) این غذا که در رستوران های بالای شهر اغلب با پیانو سرو می شود غذایی غربی است
د) برای پخت قرمه سبزی و مشتقاتش، از تار و مشتقاتش استفاده بسیار می شود

6- استاد ساکت تاکنون چه قطعاتی را با تارشان شرقی کرده اند؟
الف) پلنگ صورتی هنری مانچینی، ترکیش مارش موتزارت، رقص مجار برامس
ب) هرچه به ایشان بدهید ظرف دو ثانیه آن را شرقی کرده، به طرز معجره آسایی "پس" می دهند
ج) ایشان هر چیزی که بتواند آویزانی را آویزان تر کند شرقی کرده اند
د)عبور از حلقه آتش، بندباز، پرش از ارتفاع، فرو بردن سر در دهان شیر، موتور سواری بر دیواره مرگ

7- وقتی غربی ها قطعه ای از آهنگسازان خود را با تار می شنوند چه واکنشی نشان میدهند؟
الف) دهانش کف کرده، طاق باز به روی زمین می افتند و علائم شرق زدگی در اعضا و جوارحشان نمودار می گردد
ب) صیحه‌ای شبیه به صور اسرافیل می کشند و بلند بلند می گویند: ساکت! ساکت
ج) نیمکرۀ شرقی مغزشان فعال شده و به نوازنده می گویند: نازی
د) برای آرامش روح آهنگ سازانشان به قبرستانها هجوم می برند تا بیشتر از این در قبر نلرزند

8-اگر غربی ها از این شیوه شرقی سازی خوششان نمی آمد تکلیف چه بود؟
الف) ما اساسا به این جایش فکر نکرده بودیم
ب) استاد ساکت مجبور می شدند موسیقی اسکیموها را شرقی کنند
ج) مساله این است که ایرانی های عاشق اجناس فرنگی خوششان می آید، غربی را سننه
د) استاد ساکت ادعا می کردند که به عنوان فداکاری و جان نثاری علی رغم میل غربیان زورگو این قطعات را شرقی می کنند

9-با توجه به متن کامل کنید: "حسن: آن مردِ پاچه ده، با تار آرپژ می زند. حسین: آن مرد ....."
الف) پاچۀ آرپژ را شرقی می کند
ب) آرپژ را پاچۀ شرقی می کند
ج) پاچۀ شرقی را آرپژ می کند
د) آرپژ را در پاچۀ شرقی می کند

شوراهای موسیقی دهلچی!

شورای عالی موسیقی صدا و سیما انتخاب شد. محمد سریر، حسن ریاحی، درویش‌رضا منظمی، ساعد باقری و محمد میرزمانی به عنوان اعضای شورای عالی موسیقی صدا و سیما معرفی شدند ... اهم وظایف این شورا، همدلی و همفكری اعضا در جهت هدایت موسیقی شایسته رسانه ملی، نظارت بر تولید موسیقی، مشاوره به معاونین محترم برنامه‌ای و تایید برآورد تولیدات موسیقی است. <لینک خبر>

یادآوری:

شورای عالی موسیقی صدا و سیما:
اعضا: محمد سریر، حسن ریاحی، درویش‌رضا منظمی، ساعد باقری و محمد میرزمانی

شورای راهبردی موسیقی وزارت ارشاد:
اعضا: محمد سریر، داود گنجه‌ای، حمید‌رضا نوربخش، كامبیز روشن‌روان، مجید كیانی، میرزمانی، ساسان فاطمی، مصطفی کمال پورتراب

هیأت مدیره خانه موسیقی 

اعضا: محمد سریر، داود گنجه‌ای، حمیدرضا نوربخش، داریوش پیرنیاکان، نصرالله ناصح پور، تقی ضرابی، فرشاد توکلی

شورای عالی خانه موسیقی
اعضا: محمد سریر، داود گنجه‌ای، داریوش پیرنیاکان، محمدرضا شجریان، مصطفی کمال پورتراب، فرهاد فخرالدینی، شاهین فرهت، هوشنگ ظریف

شورای نظارت مرکز موسیقی

اعضا: محمد سریر، داود گنجه‌ای، داریوش پیرنیاکان، هادی منتظری

شورای موسیقی یونسکو

اعضا: محمد سریر، داود گنجه‌ای، داریوش پیرنیاکان، حسن ریاحی، حمید رضا نوربخش، هومان اسعدی

شورای موزه موسیقی
اعضا: محمد سریر، داود گنجه‌ای، داریوش پیرنیاکان، حسن ریاحی، حمید رضا نوربخش، علی مرادخانی

شوراهای پیشنهادی دهلچی:

شورای "نظارت بر مرکبات مرغوب موسیقی"

رنیس پیشنهادی: محمد سریر

اعضا و وظایف پیشنهادی: محمد سریر (متخصص پرتقال)، داود گنجه‌ای (ترمیناتور نارنگی)، داریوش پیرنیاکان (فوق تخصص تهیه لیمو عمانی)، حسن ریاحی (ناظر)
وظایف شورا: نظارت بر کیفیت انواع مرکبات فصل از طریق چشیدن، چهارقاچ کردن، آب‌لمبو کردن و دیگر روش ها.

شورای "تقسیم غنائم هنر موسیقی"
رنیس پیشنهادی: داریوش پیرنیاکان

اعضا و وظایف پیشنهادی: داریوش پیرنیاکان (رنیس، دبیر، سخنگو و کارشناس بوی پول)، محمد سریر (توجیه سازی طرح های خارجی مرتبط با یونسکو)، 

داود گنجه‌ای (ریش سفیدی هنگام تقسیم غنائم)، حمیدرضا نوربخش، نماینده مستقل نسل جوان آویزون (جمع آوری خرده ریزها)
وظایف شورا: تمام کردن زحمات این و آن به نام خود از طریق مرده خوری و صرف چای، حلوا و میوه و شیرینی

شورای موسیقی "محبان همدیگر"
رنیس پیشنهادی: داود گنجه‌ای

اعضا و وظایف پیشنهادی: داود گنجه‌ای (محب جمع)، محمد سریر(محب گنجه‌ای)، داریوش پیرنیاکان (محب نوربخش)، حسن ریاحی (مبهوت محب)، حمیدرضا نوربخش، نماینده مستقل نسل جوان آویزون (محب خود و آویزون استاد)، محمد میرزمانی (محب شغل)

وظایف شورا: مطرح کردن استادان درجه یک موسیقی عضو شورا، در مذاکرات با وزیر و مسؤولین محترم جهت رفع ظلم تاریخی‌ای که بر همین چند نفر رفته است.

شورای "خوش و بش موسیقی کشور"
رنیس پیشنهادی: محمد سریر

اعضا و وظایف پیشنهادی: محمد سریر (کارشناس بش)، داود گنجه‌ای (متخصص خوش)، داریوش پیرنیاکان (یادآوری ارزش خوش و بش از طریق ایجاد فقدان آن)، حمیدرضا نوربخش نماینده مستقل نسل جوان آویزون (مترجم همزمان خوش و بش به زبان ناشنوایان)، کامبیز روشن روان (ایجاد وکیوم)، درویش رضا منظمی (مُهر تضمین کار)

وظایف شورا: گرفتن حق‌الجلسه از طریق جمع شدن در اتاقی مخصوص و تناول مقادیر مبسوطی چای و میوه و شیرینی و رفتن به دستشویی جهت تمرکز بیشتر

شورای "سمنوپزان موسیقی (نهاد خیلی مهم)"
رنیس پیشنهادی: حمیدرضا نوربخش (نماینده مستقل نسل جوان آویزون)

اعضا و وظایف پیشنهادی: حمیدرضا نوربخش (مداحی و ذکر ادعیه لازمه)، محمد سریر (هم زدن ملاقه)، داود گنجه‌ای (چشیدن در مقیاس ریشتر)، حمیدرضا عاطفی (آتش بیار معرکه)، داریوش پیرنیاکان (تامین منابع انسانی لازم از شهرستان‌های تابعه)، درویش رضا منظمی (جمع آوری اعانه و نذورات)، حسن ریاحی (ناظر دیگ)، کامبیز روشن روان (دبیر علمی دیگ)

وظایف شورا: شنیدن آرزوهای جامعه موسیقی و ارائه راه حل با پختن سمنوی نذری. شورا موظف است هر شش ماه یک بار حداقل برای یک آرزوی برآورده نشده سمنو بپزد.


شورای "پاس کاری مناصب موسیقی کشور"

رنیس پیشنهادی: مجید کیانی

اعضا و وظایف پیشنهادی: مجید کیانی (کاپیتان/ دفاع میانی)، علی بیانی (نیمکت نشین)، محمد سریر (نوک حمله)، داود گنجه‌ای (مربی بدن سازی)، داریوش پیرنیاکان (هافبک تهاجمی)، شاهین فرهت (توپ جمع کن)، کامبیز روشن روان (هافبک میانی/ بازی ساز)، ایرج نعیمایی (نماینده فدراسیون)، داریوش طلایی (اخراج)، حسن ریاحی (ناظر فیفا)، شریف لطفی (فوروارد)، تقی ضرابی (مسؤول گفتن خسته نباشید به فوروارد)، حمیدرضا نوربخش (مسؤول برانکار)

وظایف شورا: وظیفه اصلی این شورا حفظ و صیانت از حریم مقدس معدود مشاغل مربوط به موسیقی است از طریق پاس کاری مشاغل مذکور بین بازی کنان محترم حاضر در جلسه.

شورای موسیقی "جشنواره‌ها مال خودمون"

رنیس پیشنهادی: کامبیز روشن روان
اعضا و وظایف پیشنهادی: کامبیز روشن روان (دبیر و نظریه پرداز جشنواره)، محمد سریر (مسئول تهیه و تدوین لیست داوران از بین اعضای حاضر در جلسه)، داود گنجه‌ای (نماینده تام‌الاختیار کترینگ اداره مربوطه)، داریوش پیرنیاکان (داور ثابت)، حسن بلخاری (نظریه‌پرداز مدعو و بی‌ربط)، ایرج نعیمایی (تعیین کننده شاخص جوجه کباب)، حسن ریاحی (ثابت پلانک)، حمیدرضا نوربخش (معرفی و مشارکت فی سبیل الله! با اسپانسر)، محمدرضا درویشی (رهبری تیم‌های آویزون عشق نگارش)، مهدی آذر سینا (نخودی)

وظایف شورا: طراحی، برنامه ریزی و اجرای جشنواره‌های بی‌خاصیت، و تخصیص بودجه معطله بین اعضا

شورای موسیقی "گسترش شوراهای موسیقی کشور"

رنیس پیشنهادی: محمد سریر
اعضا و وظایف پیشنهادی: محمد سریر (آماده سازی نیاز به وجود یک شورا از طریق غیرفعال سازی شورای قبلی)، حسن ریاحی (موافقت اصولی با هر چیز غیر اصولی)، داود گنجه‌ای (یادآوری لیست همیشگی به دوستان)، داریوش پیرنیاکان (امور مالی)

وظایف شورا: تشویق نهاد های مختلف به تشکیل شوراهای ضروری و مفید و پر کار در راستای تحقق اهداف جیبی – شکمی اعضا.

زندگینامه استاد خالیوند!

استاد پروفسور دکتر دکتر رحمان خالیوَند (ریموند فُن کالیوان)

استاد پروفسور دکتر دکتر رحمان سبزواری خالیوند در محله پاچه نار به دنیا آمد. تحصیلات متوسطه را در هنرستان موسیقی تهران گذراند و سپس چندی در ارکسترهای مختلف آن زمان به گذاشتن نت روی پوپیتر نوازندگان پرداخت. وی در ۲۲ سالگی راهی اروپا شد و در فرانسه به کسنرواتوار عالی پاریس راه یافت. در طی مدت اقامت در فرانسه، هارمونی را نزد استاد سرشناسی مثل لویی ماسمالیون و کنترپوان را نزد استاد خیلی سرشناس‌تری مثل هانری دودره فرا گرفت و چندین بار در زنگ‌های تفریح کنسرواتوار ارکستر سمفنیک پاریس را رهبری ‌کرد. پس از دریافت جایزه اول کنسرواتوار عالی پاریس به ایتالیا رفت و در رم نزد موسیقیدان بیش از حد برجسته، روبرتو آبدوکیاری، کنترپوان خیلی پیشرفته و هارمونی اکسترا پیشرفته را فراگرفت و چندین اپرا از وردی و پوچینی و روسینی به روی صحنه آورد. در همین ایام، در اوقات فراغت، به آلمان می‌رفت و نزد رهبر خیلی بزرگی مثل هانس دیتریش تُنباین اصول رهبری ارکستر و نزد آهنگسازِ از او هم بزرگتری مثل ارنست فُن فِشگِلباخ آهنگسازی را فرا می‌گرفت.
وی در رفت و آمدهای میان ایتالیا و آلمان بیش از ۲۵۰ اثر سمفنیک تصنیف کرد که توسط بزرگترین ارکسترهای دنیا در بزرگترین شهرهای اروپا اجرا شدند. یک بار که از آلمان به ایتالیا می‌رفت، توانست در زوریخ جایزه بهترین رهبر ارکستر را در بزرگترین و معتبرترین مسابقه‌ی بین‌المللی رهبری ارکستر از آن خود کند. بار دیگر، از ایتالیا که به آلمان می‌رفت، راه خود را کج کرده به مادرید رفت و جایزه بهترین آهنگساز دنیا را ربود.
در همین ایام، تعطیلات آخر هفته را به مسکو و سن پطرزبورگ می‌رفت و نزد یکاتِرینا خالتورُوسکایا و دیمیتری درپیت‌یِویچ سمبل‌اُفسکی، استادان فوق‌العاده سرشناس روس، رهبری کُر و بقیه چیزهایی که تا حالا نیاموخته بود را فرا می‌گرفت. در این سفرها، در راه بازگشت از روسیه به آلمان، در شهرهای نیژنیسکیارنودروفگورود و پولخسکایانادلاوسکینزکی (هر دو از شهرهای خیلی خیلی معروف به شمار می‌روند) از قطار پیاده می‌شد و آنسامبل های بادی بازنشسته های ارتش سرخ آنها را رهبری می‌کرد. وی در همین رفت و آمدها موفق شد از مدرسه موسیقی جولیارد آمریکا به دریافت بالاترین درجه دکترای موسیقی سراسر ایالات متحده آمریکا، با رتبه خیلی خیلی عالی، نائل شود. رساله‌ او تحت عنوان «دستگاه‌ها و آوازهای موسیقی ایرانی: تحلیلی بر گوشه حاجی حسنی» با استقبال بی‌نظیری از سوی هیئت ژوری قرار گرفت.
پس از دریافت مدرک دکترا، دانشگاه‌های مختلفی از او برای تدریس دعوت به عمل آوردند که او از میان آنها سه دانشگاه خیلی خیلی معتبر در شهرهای خیلی خیلی معروف اُفِن تاگِن هاوزنِ آلمان، فیل بیدریش ماخمِن تاگِ اتریش و ماسیمو دی فراراسکونیِ ایتالیا را برگزید و به زودی از سوی هر سه دانشگاه به او درجه پرفسوری اعطا کردند (لازم به ذکر است که این درجه را روی بازو نصب می‌کنند). او هرگز از تلاش دست برنداشت و، در همان حالی که ارکسترهای متعددی را در اقصا نقاط اروپا رهبری می‌کرد، از دانشگاه یورک کانادا، در زبان‌های ایتالیایی، فرانسوی، انگلیسی، آلمانی، روسی، اسپانیایی و پشتو فارغ‌التحصیل شد. سپس با مطالعه عمیق روانشناسی، جامعه‌شناسی، زبان‌شناسی، مردم‌شناسی، علوم سیاسی و حقوق در وقت ناهار و در سلف سرویس سه دانشگاه فوق، رساله دوم خود را تحت عنوان «ساختارهای تونال، ریتمیک و فُرمال ای قشنگ تر از پریا» به دانشگاه هاروارد ارائه داد و موفق به دریافت عالی‌ترین درجه دکترا در موسیقی شناسی قمی (دومین دکترای وی) از این دانشگاه شد.
رحمان خالیوند بارها از سوی رهبران بزرگ ارکستر تشویق شده و مورد تفقد قرار گرفته است. هربرت فن کارایان یک بار به او گفته بود که جلیقه خیلی شیکی پوشیده است. زوبین مهتا نیز در آخر یک کنسرت دوستانه به پشت وی زده و گفته بود: «هرچی باشه یه جورایی هم‌ولایتی هستیم». وی هم اکنون در شهر سورکیوسون، در سواحل اقیانوس منجمد شمالی، ساکن است و در عالی‌ترین کنسرواتوار این شهر به تدریس سلفژ بی صدا اشتغال دارد.

لقب نامه!

حسن ریاحی: «مؤید الملوک»، و او را از این جهت چنین خواندندی که جز به تأیید با ملوک سخن نگفتی و در هر جمعی که بودی لب نگشودی و فقط سر به تصدیق تکان دادی. او را «دو زردة الممالک» نیز گفتندی، از آن که در میان اهل طرب تنها کسی بود که یک آهنگ بیش نساخت و مدارج ترقی به طرفه العینی طی نمود، چندانکه عمر را در مناصب عالیه به سر برد.

کیوان ساکت: «سرسام السلطنه»، و او را بدین سبب چنین خواندندی که مستمع از تیزیِ مضرابش سرسام گرفتی. او را «بی جنبة الممالک» نیز گفتندی از آن که بی‌جنبه تر از وی در میان اهل طربِ ممالک محروسه یافت نشدی. گویند این شهرت از آن سبب بود که یک دفعت دهلچی با وی مزاح نمود، قشون از آویزانان خود به وبلاغ کشانید، چندانکه قامنت‌ها به قریب 100 رسید، اغلبی ناسزا.
مجید انتظامی: «فرصت الدوله»، و این کُنیت از آن سبب بود که فرصت هدر ندادی و سیمفونی ساختی به مناسبت‌های ملوک‌پسند. او را «ابن البابا» نیز خواندندی، چه در هر مضیقتی بابایش به فریادش رسیدی و در مهرجان‌ها به صد قیل و قال جایزه‌ها به سوی وی راندی.
شریف لطفی: «ابو الآقوقیک»، و مصداق آن است که از علوم طرب تنها آقوقیک دانستی و هر درس که در مکتب‌خانه دادی کار به مطلب نداشتی و ول‌کنِ آقوقیک نبودی. او را «ابو الدانشجاه» و «باب التلامذه» نیز خواندندی، از آن که شهوتی عظیم داشت به بازکردنِ دانشجاه طرب در تهران و جیلان و شیراز و بلاد دیگر. و چون دانشجاه از معلم فزونی گرفتی در حق شاگردان خویش پدری نمودی و در ساعتی آنها را به مقام استاذی رسانیدی تا تعلیم آقوقیک نمایند.
محمد سریر: «بیکار السلطنه»، بدان سبب که عظیم بیکار بود. او را «فعال المطربین» نیز گفتندی و این با کُنیت نخست موافقت ندارد. برخی گویند این بدان سبب است که وی از بیکاری رئیس مطربان گشته بود و در هر مجلسی حاضر شدی و سخن راندی و نظر دادی، چندانکه همه جا نام او بود و اخبار وی. غرض آن که از بیکاری فعال گشته بود. برخی دیگر گویند این بدان سبب است که وی همه جا بودی و سخن راندی و نظر دادی، اما هیچ کار نکردی. غرض آن که به ظاهر فعال و به باطن بیکار بود.
داریوش صفوت: «محول الاحوال»، و مصداق آن است که احوالات را دگرگون توانستی کرد. گویند ابوالحسن خان صبا را قریب پنجاه سال پس از مرگ به مقام «حکیم بودایی» رسانید، چندانکه اهل طرب انگشت حیرت به دندان ‌گزیدندی که آن که ما شناخته بوده بودیم این نبوده بود. و ردیف میرزا عبدالله را که خود سر و دست به جهت آن شکستی به «ردیف پشت دری» و «ردیف دربدری» محول نمود و شیخ حاتم خان عسگری را از خیاط‌خانه معطله به دانشجاه کشانید و مقام استاذی ورا داد. او را «رئیس بنایان» نیز خواندندی، از آن که به فرقه‌ای اندر بود که نسب به بنایان حضرت سلیمان بردندی. بیش از این گفتن جایز نیست؛ عاقلان فهم کنند.
داود گنجه‌ای: «ملجاء الاموات»، از آن سبب که کس چون او غم اموات اهل طرب نخوردی، چندانکه هر آدینه دعای اهل قبور نصیب خود گرداندی. وی را «آفت الفواکه» نیز خواندندی، از آن جهت که آن کار که ملخ به وقت هجوم به مزارع کند وی با میوه‌جات مجالس شورا نمودی.
محمدرضا لطفی: «عین الدوله» و مصداق آن است که در عهد شباب با قشون قزاق روس مراودتی داشتی و در ایام پیری بسیاری مجالس منجمله مجلس کمانچه کشان به توپ بستی و استبداد صغیر و کبیر بر مکتب‌خانه روا داشتی. مصداق دیگر این کنیت از اسرار خفیه است و عاقلان دانند.
جملۀ استاذان: «استحماریون»، یعنی «خر کنندگان»، و این بدان سبب که استاذان این عصر جملۀ تلامذه را حمار پنداشتی و رطب و یابس به هم بافتندی و کس متعرضِ ایشان شدن را زهره نکردی، الی «دهلچی» که به طبع لطیف و طنز ظریف پاچه از ایشان بگرفتی و حرص آویزانان درآوردی، چندانکه ولوله در آنها اوفتادی و شقشقه از آنان برخاستی.

در دایرۀ قسمت!

استاد:
در سال ۱۳۲۵ متولد شد. از ۱۵ سالگی موسیقی را با ساز تار آغاز نمود و به کلاسهای آزاد هنرستان موسیقی رفت و نزد حبیب الله صالحی شاگردی نمود و همان جا مکتب وزیری را فرا گرفت. مدتی از محضر علی اکبر شهنازی بهره برد و همچنین به شرکت در ارکستر روزانه هنرستان و صبا زیر نظر حسین دهلوی و علی رهبری مشغول گردید. با ورود به دانشکده هنرهای زیبای تهران و بعدها در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی نزد نورعلی برومند و همچنین مدتی نزد سعید هرمزی و عبدالله دوامی به فراگیری ردیف های موسیقی پرداخت. بعدش گروه شیدا را در رادیو راه انداخت و شد استاد "محمد رضا لطفی".

شاگرد همان استاد:
در سال ۱۳۵۰ به دنیا آمد. در هفت هشت سالگی علاقه بسیاری به تار پیدا کرد اما نتوانست به کلاس موسیقی برود و نیز چون تار بزرگ بود و آن موقعها حملش مشکل داشت به جای آن نزد خود سه تار نواخت. در ۱۰ سالگی به کلاس استاد ا. ط رفت و همۀ کتاب های آموزش تار را نواخت. با بازگشت استاد ح. ع از آلمان به کلاس او رفت و فهمید که هر چی یاد گرفته است اشتباه بوده و با سبک استاد جدید آشنا شد و تمام قطعات وی را آموخت به طوری که از خود وی نیز بهتر آن ها را می نواخت. سپس به هنرستان موسیقی رفت و با بیشتر مکاتب تار نوازی و نواختن چندین ساز دیگر و همچنین مبانی و مقدمات موسیقی کلاسیک غربی آشنا شد و همزمان در بسیاری از گروه های سرود به فعالیت جدی پرداخت. پس از آن وی به دانشکدۀ موسیقی هنرهای زیبا راه یافت و ردیف میرزا عبدالله را آموخت. به محضر استاد د. پ شتافت و آنجا دانست که هر چه تا به حال آموخته است اشتباه بوده و با سبک استاد جدید خو گرفت و ردیف میرزا حسینقلی و سپس ردیف علی اکبر خان و تمام قطعات وی را نزد او آموخت. با حضور استاد د. ط که پس از سالها از فرانسه به ایران بازگشته بود به محضر وی رسید و همانجا فهمید که هیچ چیزی نمی داند و همه عمر به بطالت گذارنده است. پس مدت بسیار تحت آموزش استاد جدید هر آنچه از ازل تا امروز برای تار ساخته اند را دوره نمود و به سفارش وی به دنبال کار با خواننده رفت. پس به محضر استاد ر.ص شتافت و به مدت چندین سال نام گوشه های مشهور و مهجوری که استاد می خواند را به وی آموزش داد! به جهت همکاری با استاد آواز دیگری یعنی ع.ا چیزی نمانده بود که به لس آنجلس مهاجرت کند. پس از آن با تشکیل دوره های فوق لیسانس دانشگاه هنر تصمیم به شرکت در این دوره ها گرفت و تازه فهمید آن چه تا آن روز آموخته است را باید بگذارد در کوزه آبش را بخورد! بنابراین در محضر استاد ش.ل ۲۰۰۳ حاضر شد و به آموزش سلفژ و دیگر مبانی موسیقی جهانی و خیلی علمی پرداخت. پس از دورۀ فوق لیسانس با بازگشت استاد م.ر.ل به محضر وی رسید و آنجا بود که دانست هر چه آموخته فقط اتلاف عمر و جوانی بوده پس به آموختن سبک استاد و همزمان انواع روش های پاچه خواری، زیر آب زنی، چاقو کشی برای استاد و دیگر سیستم های لازم برای پیشرفت در موسیقی پرداخت. وی که بی تردید آینده درخشانی پیش رو خواهد داشت و از استادان بزرگ موسیقی خواهد شد در حال حاضر عضو وابستۀ خانه موسیقی است و پی گیر دریافت دفترچه بیمه تامین اجتماعی اش می باشد.

دهل نوروزی

پنج ماه از اولین محموله دهلچی گذشت و سال تموم شد. تو این پنج ماه دهلچی هم فحش شنید و هم تمجید، هم پیشنهاد همکاری به دستش رسید و هم آرزوی گور به گوری، اما یه چیز براش کم کم مسلم شد و اونم اینکه کارش درسته. استادا و خبرنگارا سکوت کردن (آدم به فکر می افته نکنه یه ارتباطی بین اینا هست) اما بعضی‌ها برعکس. مثلا فرهنگ و آهنگیا، که از همون اول با دهلچی مهربون بودن، یه سرمقاله نوشتن و کلی ازش تعریف کردن؛ جوری که دهلچی وسوسه شده بود اون هفته واسه قلیون کشی بره قهوه خونه فرهنگ و آهنگ!
البته دهلچی شانس داشت و روی دیگر سکه را هم دید: پست های اخیر هرچی فحش بود از آسمون رو سر دهلچی سرازیر کرد (دهل خو کن به فحش خوردن که این هم عالمی دارد!).
دهلچی الان یه جورایی واسه خودش استاد شده؛ چون مثل استادا یه عالم دوست داره و یه عالم دشمن! اما این نیمچه استاد کشککی از دوستای بدش بیشتر دلخوره تا از دشمناش. دوستای بدش دو دسته‌ان: یکی اونایی که تا دهلچی به بُت‌های رقیبِ بتِ خودشون گیر می‌ده احسنت و آفرین میگن و همچین که پاچۀ بت خودشونو می‌گیره اخم و تخم می‌کنن؛ یکی هم اونایی که فکر می‌کنن دهلچی به خاطر سلیقه موسیقی پاچه کسی رو گرفته. دهلچی از کامنت‌هایی که مثلا تشویقش می‌کنن و می‌گن «خوب کردی حال فلان کس رو گرفتی، چون موسیقیش بی‌ارزشه» واقعا دلخوره.
دشمنای دهلچی کیان؟ اونایی که هی می‌گن «تو خودت شاگرد کی هستی؟»، «اگه مردی پاچه‌ی فلانی رو بگیر»؛ «بیا انتقاد سازنده کن»، «خراب نکن، بساز»، «چرا توهین می‌کنی؟»، «مگه خودت خوار مادر نداری؟»، «معلومه هیچ پخی نشدی، عقده داری»، و از این جور حرفا. البته اینا با این جملات با دهلچی دشمنی می‌کنن، ولی ازین طرف دهلچی باهاشون هیچ دشمنی نداره.
پس دوستای بد و دشمنای نازنین، بذارید دهلچی خیالتونو راحت کنه:
1. دهلچی دوست آویزون نمی‌خواد. هر کی آویزونه و فکر می‌کنه دوست دهلچیه بدونه که یه روز دشمنش می‌شه، چون دهلچی به همه -حتی خودش- بالاخره یه گیری می‌ده، حالا اگه با پاچه‌گیری نشد (چون بعضی‌ها راحت پاچه نمی‌دن) با شوخی. حالا واسه چی شوخی؟ چون دهلچی ازاین همه قدیس مآبی پر از تعارف و تکلف و دروغ کلافه است. دهلچی یه نوع ماساژه برای رگ‌های سیخِ گردن. یه نوع آرام‌بخشه برای اعصاب متعصب. دهلچی تا اون رگ‌ها و این اعصاب آروم بشه خواهد نوشت. پس سخت نگیرید. اگه مطلبی خنده‌دار بود بخندید. هیچ طور نمیشه.
2. دهلچی با شعار باسمه‌ایِ «خراب نکن، بساز» میونه‌ای نداره. شعار دهلچی اینه: «خراب کن و بساز». البته دهلچی چیز زیادی رو هم نمی‌خواد خراب کنه: یه چند تا ازین برج و باروهای افسانه‌ای استادا رو که هم چهره شهر و خراب کردن، هم واسه‌شون پول تراکم ندادن و هی رفتن بالا. بعدشم یه چندتا ازین معبدای استادای قدسی که فقط کلی زمین اشغال کردن و دیگه‌شم چند تا ازین کارخونه‌های تولید «آویزون» و «مونگول» که دارن شهر و آلوده می‌کنن و آخرشم یه تعدادی ازین کارگاه‌های عذاب آور هنرهای سنتیِ خالی‌بندی، مفتخوری، ریاکاری، عوامفریبی و غیره. هر چی از اینا خراب بشه شهرمون قشنگ‌تر می شه و وقتی اینا خراب شد، خودبخود دنیای تازه‌ای ساخته میشه. شک نکنید.
3. اگه دوست دارین، فکر کنین دهلچی هیچ پُخی نشده و یه آدم بدبختیه که داره از عقده خفه میشه. سرتاپاش پر از دمل چرکیه که هی سر وا می‌کنه. موفقیت هر کسی رو می‌بینه به گلوش چنگ میندازه، زبونش می‌زنه بیرون، چشاش ور می‌قلمبه؛ بی‌سواده، معتاده، شاگرد نونوا و شاگرد بنا و موادفروشه؛ راحت باشید. اما یه چیز یادتون نره: «ببین چی میگه، نبین کی میگه».
4. آخر از همه، ولی مهم‌تر از همه اینکه دهلچی به هیچ‌کس به خاطر موسیقیش گیر نمی‌ده، مگه اینکه باز پشت قضیه ادعاهای بی‌خود باشه. برای اینکه خیال همه در این سال نو و نوروز فرخنده راحت باشه: دهلچی موسیقی همۀ استادا رو، حتی اونایی که ازشون بیشترین پاچه رو گرفته و باهاشون تندترین شوخی‌ها رو کرده، دوست داره. از اون هم بالاتر، به نقش ارزنده‌ای که اونا در تاریخ موسیقی ایران ایفا کردن و باعث اعتلای موسیقی ایرانی شدن اعتراف داره و به همه‌شون احترام میذاره. دهلچی می‌خواد نشون بده که میشه دوست داشت و احترام گذاشت ولی برده و مونگول و آویزون نشد. اگه فضای موسیقی ما از پاچه‌خواری به پاچه‌گیری رو کنه استادای گرانقدر ما به اینکه فقط استاد موسیقی باشن رضایت میدن. بابا به خدا لازم نیست یه نفر واسه اینکه استاد موسیقی باشه علامه دهر و قبله عالم و آدم هم باشه. اگه اینو، هم استادا و هم آویزونای استادا بفهمن، دهلچی به بزرگترین هدف خودش رسیده.
دهلچی نوروز باستانی رو به همه تبریک میگه و سالی پر برکت و بدون پاچه برای موسیقی ایران آرزو می‌کنه. از اونجا که تو این دو هفته تعطیلات نه احتمالا کسی پاچه می‌ده، نه دهلچی حال پاچه‌گیری داره (بالاخره تعطیلات حق همه‌ست)، تا محموله بعدی، که بعد از ۱۳ فروردینه، بدرود.
تعطیلات خوبی داشته باشین.

بازتاب موفقیت های جهانی سانچو پانزا

به گزارش خبربذاری دهلچی، به نقل از برخی سایت های خبری «حافظ ناظری فرزند شوالیه آواز ایران پیشنهاد یكی از كمپانی‌های موسیقی جهان برای خرید یك قطعه ۱۳ دقیقه‌ای از ساخته‌های خود او را كه برای اولین‌بار صورت گرفته در ازای پرداخت ۷۵۰ هزار دلا‌ر (۷۰۰ میلیون تومان) رد كرد.» <لینک خبر> در راستای این خبر عبدالپریش چلپی از نوادگان مولانا نامه‌ای به وی نوشت که در فرازی از آن آمده است: «حافظ جان هر چند حالات شما در خبر پراکنی و نیز استغنای طبع تان - که بی شک به ابوی بزرگوارتان رفته است - در این مورد ستودنی است اما بد نیست با عنایت به داستان کنیز و خاتون در دفتر پنجم مثنوی معنوی، پیش از اعلام این خبر تمام جوانب قضیه را از نظر می گذارندید...» قطابنا مادونا نیز که به مولانا ارادت تمام دارد، در واکنش به این رویداد همراه لبخند ملیحی گفت: «جیگرتو!»
این خبر حیرت تمامی آگاهان، غافلان، سفها و عقلای جهان را نیز برانگیخته و به تفسیرهای متعددی دامن زده است. برخی آگاهان معتقدند که واکنش حافظ جوان به این پیشنهاد با نمره‌های ریاضیات او در سال‌های دبیرستان بی‌ارتباط نیست، زیرا بنا به گزارش‌های موثق، وی همواره در شمارش اعداد بالاتر از ۱۰۰۰۰ مشکل داشته است. جمعی نیز این عمل را از سوی تنها نوازنده موجود در جهان که می تواند به یک اژدها جواب آواز بدهد، امری کاملا طبیعی دانسته‌اند. یک مقام بلند سه‌پایه تصریح کرد که اقامت هشت‌ساله حافظ در آمریکا، کشوری که امروزه پرچم‌دار عرفان و مسک نفس و بی‌اعتنایی به جیفه دنیوی در جهان به شمار می‌رود، در تربیت او مؤثر واقع شده است. جمعی دیگر از آگاهان نیز پیش بینی کرده‌اند که شاید این روش جدیدی در تعیین بهای بلیط باشد. به این صورت که با فرض اینکه در کنسرت آیندۀ ایشان این قطعه اجرا شود و به فرض که مابقی قطعات نیز کاملا بی قیمت باشند و کنسرت در سالنی با ظرفیت ۴۰۰۰ نفر برگزار شود، بهای هر قطعه بلیط عبارت خواهد بود از تقسیم عدد ۷۵۰ هزار دلار بر ۴۰۰۰ که می‌کند ۱۸۷ و نیم دلار، یعنی چیزی در حدود ۱۸۷۵۰۰ تومان! این آگاهان ابراز نظر کرده‌اند که به هر حال قیمت بلیط کنسرت بعدی حافظ (که وی آن را پروژه سمفونی رومی نامیده است) به‌زودی خیلی چیزها را روشن خواهد کرد.
البته اکثر کارشناسان این خبر را با مراجعه به شاخه‌ای از هنرهای سنتی ایران توجیه می‌کنند که در جهان به Empty Closing Art) ECA) شهرت دارد. گفته می‌شود در تاریخ اساطیریِ این هنر، اول بار کیکاووس شاه ادعا کرد که یک میلیون کنیز دلربا به او پیشنهاد کردند که نوشدارو به رستم ندهد، اما او نپذیرفت و داد (هرچند کمی دیر). بعدها نیز شمس تبریزی ادعا کرد که پیشنهاد ۷۰۰ هزار دینار طلای مولانا را در ازای فاش کردن اسرار خود بر او رد کرده و به التماس‌های مشار الیه به اینکه «بگو بگو اسرار من، اسرار من» وقعی ننهاده است. در دوره ی معاصر ادعای ردکردنِ بیش از ۴۰۰ هزار دلار گزارش نشده. تاکنون رکورددار این هنر یک پشمک فروشِ سر پل تجریش بوده که در سال ۱۹۸۱ میلادی پیشنهاد مبلغ فوق را که در ازای افشای راز تهیه پشمک‌های او از طرف یک «کمپانی پشمک» بسیار متعبر در جهان به او شده بود رد کرد. احتمال بهره‌گیری از هنر ECA به خصوص از این جهت تقویت می‌شود که هنوز روشن نیست چرا حافظ جوان نام این کمپانی خیلی معروف و معتبر را فاش نکرده و هیچ‌کس هم از او نخواسته است فاش کند. بعید نیست این امر با آمارِ بالای خبربذاران و برداران و خبرخوانان گاگول در کشور ارتباط مستقیم داشته باشد.
قطعه ۱۳ دقیقه‌ای مذکور مربوط به طرح بزرگی است که حافظ جوان درباره آن چنین گفته است: «پروژه سمفونی رومی همان‌طور كه از نامش پیدا است، تلفیقی از موسیقی غرب و شرق است (سمفونی نماینده غرب و مولا‌نا نماینده شرق) این پروژه درواقع تلا‌شی است برای ساخت نوعی موسیقی كه هم اصالت و عمق موسیقی شرق را نمایان كند و هم‌زبان تكامل‌یافته موسیقی غرب را همراه داشته باشد.» متاسفانه وی به اینکه همچون کنسرت سال ۱۳۸۰ در سعدآباد آیا شماره تلفن موبایل جدید خود را در انتهای برنامه برای حضار اعلام می‌کند یا خیر اشاره‌ای نکرد اما درباره این «برنامه بزرگ» گفت که امید دارد این طرح نفس تازه‌ای در فضای تكراری و بی‌تحرك موسیقی باشد.
لازم به تذکر است که تلفیق موسیقی غرب و شرق یک ایده کاملا بدیع و نوظهور و حقیقتا نفس تازه‌ای است. این نفس تازه را شاید اولین بار هندل - پس از خوردن سیر و پیاز فراوان ـ با اپرای خشایارشاه (اپرا نماینده غرب، خشایارشاه نماینده شرق) کشید. موتزارت هم خیلی به این‌جور نفس کشیدن‌ها علاقه داشت و اپرای «ربودن از حرمسرا» (اپرا نماینده غرب، حرمسرا نماینده شرق) و مارش آلاتورکا (از این به بعد خودتان شرق و غربش را پیدا کنید) را به همین دلیل ساخت. در قرن نوزدهم هم خیلی‌ها این نفس تازه را دوست داشتند. مثلا ریشارد اشتراوس پوئم سمفنیک «چنین گفت زرتشت» را نوشت و ریمسکی کورساکف سوئیت سمفنیک «شهرزاد» را و سن سانس اپرای «سامسون و دلیله» را. جالب اینجاست که در قرن بیستم هم نفس‌کش زیاد بود، مثل خاچاطوریان، امین‌الله حسین، فکرت امیرف، حاجی بیک‌اف، قاراقارایف و ده‌ها «اف» دیگر که مدام نفس‌های تازه تازه می‌کشیدند. الان در ایران هم صد سالی می‌شود که آهنگسازان ایرانی در راستای در کردن این نفس تازه زورهای مبسوط می‌زنند. به این ترتیب، آگاهان تأکید دارند که عوض کردن فضای تکراری و بی‌تحرک موسیقی با این نفس تازۀ سیصدساله ثواب بزرگی است که اجر اخروی آن بیشتر از ۷۰۰ میلیون دلار می‌ارزد (توصیه می‌شود برای کنسرت مذکور ماسک اکسیژن به همراه داشته باشید).

گمشده!

عکسی که مشاهده می کنید متعلق است به ش.ن که حدود 40 سال پیش از روستای خود به قصد خوانندگی خارج شده و تا کنون به خانه بازنگشته است. لازم به ذکر است که وی خود را به نام های مستعاری چون "شوالیه"، "اژدها"، "یه سر دو گوش" و "مولوی شناس" معرفی می کند. بر اساس آخرین مشاهدات وی در 25 آوریل 2006 در یکی از دهات کالیفرنیا به نام اسکوندیدو به همراه فرزند خلفش آواز خوانده و طی این حادثه تمام حضار آن روز را در تقویم های جیبی خود با رنگ قرمز به نشانه "چه غلطی کردم" علامت زده اند. خواهشمند است توجه فرمایید که نامبرده به خبرنگار، میکروفن، جمعیت، پول اعم از سکه تراول و اسکناس، دیوان شمس، مثنوی معنوی، سفر خارج آلرژی داشته و در صورت مواجه با آن ها می تواند خطرساز باشد.